Ho Chi Minh

Van de jungle naar de drukte van een wereldstad in drie-en-een-half uur. Hoe groot kan het verschil zijn? Vanochtend hebben we afscheid genomen van één van de leukste plekken waar we verbleven. Er heerste een geweldige sfeer en het personeel was hartverwarmend. Overal het algemeen is het personeel op de locaties zeer vriendelijk en behulpzaam, maar soms is dit ook een beetje "stijf en ingestudeerd". Hier was het oprecht en vooral de kinderen werden echt verwend. Snel werden er nog souveniertjes geknutseld voor Siem en Meike en daarna werd afscheid genomen. Met weemoed zullen we terugdenken aan deze bijzondere plek.

We hebben voor de reis naar Ho Chi Minh de lijnbus genomen. Voor 4 euro p.p. werden we in 3,5 uur in een super-de-luxe bus (met wifi) naar onze bestemming gebracht. Ons verbaast hier in Vietnam het aantal werknemers dat er wordt ingezet. In deze bus is er naast de chauffeur nog een "mannetje" die, netjes in uniform, iedereen bij binnenkomst een flesje water en een verfrissingsdoekje geeft en dat bij
de terugtocht 4 uur later waarschijnlijk nog een keer doet. Voor de rest heeft hij in de bus naast de chauffeur gezeten. Ik heb tal van voorbeelden gezien waarbij ik dacht: Dat kan efficiënter! Zo zaten we een keer in een koffiebarretje waar maximaal 24 mensen konden zitten en waar 11 personeelsleden rondliepen. Waarschijnlijk zijn dit nog overblijfselen van het communisme.

Bij het binnenrijden van Ho Chi Minh (bij de meesten beter bekend als Saigon, de Vietnamezen spreken zelf meestal ook over Saigon), kregen we een deja-vue van onze binnenkomst in Hanoi: een enorme drukte en verkeerschaos, het lijkt hier zelfs nog drukker en chaotischer.

We hebben hier een hotel-appartement midden in de zakenwijk. Erg luxe en groot (100m2) met zwembad maar ook een beetje saai. Echter prima om van hier uit de stad te ontdekken.

Wat ons opvalt is het enorme aantal hippe koffiebars in deze wijk. We hebben gedurende deze vakantie de Vietnamese koffie ontdekt (ijskoude koffie met gekarameliseerde, gecondenseerde melk: 

echte heerlijk). Vietnam is overigens na Brazilië het grootste koffie producerend land ter wereld.

's Middags hebben we even gezwommen en daarna lopend de stad in. Lopen doet hier bijna niemand want dat is een teken van armoede (je kunt je niet eens een fiets of scooter veroorloven!).

We hebben de komende dagen nog 2 dingen op het programma. We willen graag nog een bezoek brengen aan één van de musea over de Vietnam-oorlog (die hier Amerikaanse oorlog heet). Je kunt dit land niet bezoeken zonder je te verdiepen in deze relatief recente geschiedenis die een enorme impact heeft gehad op dit land. 

Uiteraard willen we ook nog wat shoppen en dat betekent ook weer onderhandelen. We hebben het onderhandelen inmiddels een beetje onder de knie. In het begin was het even wennen en op het moment dat de prijs ter sprake kwam zag ik mijn gezin ineens opzij stappen en stond ik ineens oog in 

oog met de tegenpartij.

In de boeken hadden we gelezen dat je in Vietnam ongeveer moet uitkomen op 70% van de 

vraagprijs. Dat lukte mij in het begin prima (vaak kwam ik zelfs tot onder de 50%) maar toen het openingsbod van de verkoopster voor een verse ananas 200.000 Dong was (8,- euro), begon ik toch te twijfelen. Met mijn methode zou ik uitkomen op zo'n 5,- en dat leek me toch wel erg veel. Uiteindelijk heb ik deze ananas gekocht voor 2,- euro, en dat is waarschijnlijk 5x de prijs die ik had moeten betalen.

Het onderhandelen is wel een leuk spel. Het begint met verontwaardiging en lachen om het bod tot weglopen en weer teruggeroepen worden. Een paar dagen gelden had Siem een heel mooi T-shirt gezien (een echte Kenzo!). Na een paar keer op en neer geboden te hebben bleef de verkoopster bij een prijs van 200.000 Dong. Ik zocht nog een laatste mogelijkheid, ik wees op het Adidas-shirt dat Siem aan had (een paar weken voor de vakantie gekocht bij een sportwinkel in Nederland) en zei dat 

we dat hier in Vietnam hadden gekocht voor 100.000 Dong. Ze voelde aan het Adidas T-shirt en 

begon keihard te lachen. "Sir, this is really bad quality!!!, my shirt is much better quality. Siem keek 

een beetje verbaasd bij deze conversatie maar had even later wel een nieuw T-shirt voor 150.000 

Dong. 

Vaak vind je in één straat dezelfde producten in verschillende winkels en dat maakt het
onderhandelen natuurlijk een stuk makkelijker. 

Wat je onderhandelingspositie niet erg sterk maakt is het volgende: (het is zomaar een voorbeeld niet gebaseerd op de werkelijkheid.) Je bent een ietwat corpulente Nederlander en je hebt een poloshirt gezien dat je wel mooi vindt. Je kiest de kleur, opdruk etc. en ze hebben ook nog jouw maat. Toch besluit je na lang wikken en wegen toch nog even verder te kijken omdat je denkt dat je toch nog iets leukers kunt vinden. Na een tiental andere winkels bezocht te hebben, kom je erachter dat jouw maat eigenlijk nergens te krijgen is en je besluit om aan het eind van de avond terug te gaan naar het eerste 

winkeltje. Je komt binnen en ze herkennen je meteen, nemen het shirt dat je al had bekeken meteen mee en zeggen: "You not find better shirt? Start nu je onderhandelingen maar eens!