Ho Chi Minh (3)

Vandaag is onze voorlaatste dag in Vietnam. We hebben nog één activiteit niet op ons lijstje afgevinkt: een bezoek aan een museum over de Vietnam-oorlog. Als je door Vietnam reist zie je heel weinig van deze oorlog terug maar er zijn wel een aantal musea die je kunt bezoeken. De jonge generatie Vietnamezen zijn, zo lijkt het er ook niet zo mee bezig. Vietnam heeft een relatief jonge bevolking die erg toekomstgericht is. Ze zijn ook helemaal niet negatief over Amerika en de Amerikanen.
Vanmorgen om 08.30 uur werden we door een busje opgehaald. We deelden dit busje met een Amerikaan, een Noor, een Filipijnse, een Britse, een Ierse en onze gids, die het klaar kreeg de gehele heenreis (bijna 2 uur) in een moeilijk verstaanbaar engels te ratelen. De plaats die we bezoeken ligt maar net buiten de stad maar de stad uitkomen neemt veel tijd in beslag omdat het weer erg druk is op de weg. Ho Chi Minh telt 8 miljoen scooters en het lijkt erop dat ze allemaal dezelfde route volgen. Hierbij nog even een update van wat we vandaag zo al tegen kwamen op de scooter: een 2 persoons matras, een dubbeldeurs koel-vries combinatie en een doodskist (we hopen leeg).
Een andere reden dat we er bijna 2 uur over de reis deden is dat we een stop maakten voor een korte pauze. Op alle excursies in Vietnam, waar je meer dan een uur in de bus moet zitten is er een stop gepland, altijd op een plek met een enorme perkeerplaats waar tientallen bussen samenkomen en waar je eerst door een hal wordt geleid, waar arbeidsgehandicapten kunstwerken maken (borduren, schilderen etc., vaak wel erg mooi). Daarna kom je vanzelf in de winkel waar deze kunst en vele andere prullaria wordt verkocht en als je deze helemaal bent doorgelopen kom je in het horeca/wc gedeelte. Je moet deze route helemaal doorlopen want je wordt aan de andere kant door de bus weer opgehaald. Het concept is in heel Vietnam hetzelfde en inmiddels bekend bij ons.
Als excursie hebben we gekozen voor de Cu Chi tunnels, een "must see" volgens de boekjes. Cu Chi is een overgebleven tunnelcomplex van de Vietcong in Zuid-Vietnam (de Vietcong vochten in de
oorlog aan de kant van de communistische Noord-Vietnamezen maar bevonden zich in Zuid-Vietnam
, waar de Amerikanen zaten. Het is werkelijk verbluffend hoe ingenieus dit netwerk van tunnels is

opgebouwd. Het complex bestond tijdens de oorlog uit meer dan 250 km tunnels en ze zijn niet hoger dan 50-70 cm hoog en 40 cm breed. We bezoeken verschillende ingangen en we zien de primitieve maar effectieve en gruwelijke boobytraps die de Vietcong aanlegden (o.a. verborgen valluiken met puntige bamboespiezen eronder).

Aan het eind van de excursie kunnen we zelf door een gedeelte van het tunnelcomplex lopen/kruipen. Het is speciaal voor de toeristen breder en hoger gemaakt maar nog altijd heel erg klein. Natuurlijk willen we dat! Ik moet eerlijk bekennen dat ik 'm toch wel een beetje kneep. Meike haalde me over om mijn niet al te ranke lijf toch door de tunnel te gaan persen. Ik ben niet zo goed in hele enge ruimten en net voor dat ik ondergronds wilde gaan zag ik een paar van mijn voorgangers terugkomen (achteruit, want draaien gaat niet). Ik besloot toch te gaan. Het past maar net, mijn rug en schouders schuurden voortdurend langs de wanden en ik kroop meer dan dat ik liep. Na 20 meter met allerlei haakse bochten vond ik het genoeg en nam de eerste de beste uitgang.

De rest ging verder en mijn keuze bleek juist, de gangen werden nog smaller en een paar keer moest je een stukje recht naar beneden om dan iets dieper verder te gaan. Ik weet nu zeker dat ik in mijn vorige leven geen Vietcong-strijder ben geweest. Ik moet mijn huidige Happy Buddha status ergens anders aan te danken hebben. Ik begrijp wel dat als de oorspronkelijke tunnels nog lager en smaller
waren de Amerikanen geen schijn van kans hadden t.o.v. de kleine, lenige Vietnamezen.
Al met al een indrukwekkend ervaring die we niet hadden willen missen.

Na onze terugreis hebben we even gerelaxed en 's avonds ons laatste avondmaal in Vietnam. Ik moet eerlijk zeggen dat we weer heerlijk hebben gegeten. We hebben helemaal niet de neiging om
"westers " te gaan eten met al dat heerlijk eten. We hebben dit daarom ook nog geen enkele keer gedaan. Siem en Meike hebben 1 of 2 keer wel eens iets anders genomen dan rijst, noodles of
loempia's maar de KFC en de Mc's hebben we links laten liggen. Vaak kiezen we als ontbijt zelfs aziatisch waarbij Siem onze Noodlesoep Koning is, hij krijgt er geen genoeg van.
Morgen onze laatste dag.