Ho Chi Minh (3)

Vandaag is onze voorlaatste dag in Vietnam. We hebben nog één activiteit niet op ons lijstje afgevinkt: een bezoek aan een museum over de Vietnam-oorlog. Als je door Vietnam reist zie je heel weinig van deze oorlog terug maar er zijn wel een aantal musea die je kunt bezoeken. De jonge generatie Vietnamezen zijn, zo lijkt het er ook niet zo mee bezig. Vietnam heeft een relatief jonge bevolking die erg toekomstgericht is. Ze zijn ook helemaal niet negatief over Amerika en de Amerikanen.
Vanmorgen om 08.30 uur werden we door een busje opgehaald. We deelden dit busje met een Amerikaan, een Noor, een Filipijnse, een Britse, een Ierse en onze gids, die het klaar kreeg de gehele heenreis (bijna 2 uur) in een moeilijk verstaanbaar engels te ratelen. De plaats die we bezoeken ligt maar net buiten de stad maar de stad uitkomen neemt veel tijd in beslag omdat het weer erg druk is op de weg. Ho Chi Minh telt 8 miljoen scooters en het lijkt erop dat ze allemaal dezelfde route volgen. Hierbij nog even een update van wat we vandaag zo al tegen kwamen op de scooter: een 2 persoons matras, een dubbeldeurs koel-vries combinatie en een doodskist (we hopen leeg).
Een andere reden dat we er bijna 2 uur over de reis deden is dat we een stop maakten voor een korte pauze. Op alle excursies in Vietnam, waar je meer dan een uur in de bus moet zitten is er een stop gepland, altijd op een plek met een enorme perkeerplaats waar tientallen bussen samenkomen en waar je eerst door een hal wordt geleid, waar arbeidsgehandicapten kunstwerken maken (borduren, schilderen etc., vaak wel erg mooi). Daarna kom je vanzelf in de winkel waar deze kunst en vele andere prullaria wordt verkocht en als je deze helemaal bent doorgelopen kom je in het horeca/wc gedeelte. Je moet deze route helemaal doorlopen want je wordt aan de andere kant door de bus weer opgehaald. Het concept is in heel Vietnam hetzelfde en inmiddels bekend bij ons.
Als excursie hebben we gekozen voor de Cu Chi tunnels, een "must see" volgens de boekjes. Cu Chi is een overgebleven tunnelcomplex van de Vietcong in Zuid-Vietnam (de Vietcong vochten in de
oorlog aan de kant van de communistische Noord-Vietnamezen maar bevonden zich in Zuid-Vietnam
, waar de Amerikanen zaten. Het is werkelijk verbluffend hoe ingenieus dit netwerk van tunnels is

opgebouwd. Het complex bestond tijdens de oorlog uit meer dan 250 km tunnels en ze zijn niet hoger dan 50-70 cm hoog en 40 cm breed. We bezoeken verschillende ingangen en we zien de primitieve maar effectieve en gruwelijke boobytraps die de Vietcong aanlegden (o.a. verborgen valluiken met puntige bamboespiezen eronder).

Aan het eind van de excursie kunnen we zelf door een gedeelte van het tunnelcomplex lopen/kruipen. Het is speciaal voor de toeristen breder en hoger gemaakt maar nog altijd heel erg klein. Natuurlijk willen we dat! Ik moet eerlijk bekennen dat ik 'm toch wel een beetje kneep. Meike haalde me over om mijn niet al te ranke lijf toch door de tunnel te gaan persen. Ik ben niet zo goed in hele enge ruimten en net voor dat ik ondergronds wilde gaan zag ik een paar van mijn voorgangers terugkomen (achteruit, want draaien gaat niet). Ik besloot toch te gaan. Het past maar net, mijn rug en schouders schuurden voortdurend langs de wanden en ik kroop meer dan dat ik liep. Na 20 meter met allerlei haakse bochten vond ik het genoeg en nam de eerste de beste uitgang.

De rest ging verder en mijn keuze bleek juist, de gangen werden nog smaller en een paar keer moest je een stukje recht naar beneden om dan iets dieper verder te gaan. Ik weet nu zeker dat ik in mijn vorige leven geen Vietcong-strijder ben geweest. Ik moet mijn huidige Happy Buddha status ergens anders aan te danken hebben. Ik begrijp wel dat als de oorspronkelijke tunnels nog lager en smaller
waren de Amerikanen geen schijn van kans hadden t.o.v. de kleine, lenige Vietnamezen.
Al met al een indrukwekkend ervaring die we niet hadden willen missen.

Na onze terugreis hebben we even gerelaxed en 's avonds ons laatste avondmaal in Vietnam. Ik moet eerlijk zeggen dat we weer heerlijk hebben gegeten. We hebben helemaal niet de neiging om
"westers " te gaan eten met al dat heerlijk eten. We hebben dit daarom ook nog geen enkele keer gedaan. Siem en Meike hebben 1 of 2 keer wel eens iets anders genomen dan rijst, noodles of
loempia's maar de KFC en de Mc's hebben we links laten liggen. Vaak kiezen we als ontbijt zelfs aziatisch waarbij Siem onze Noodlesoep Koning is, hij krijgt er geen genoeg van.
Morgen onze laatste dag.

Ho Chi Minh (2)

Het einde komt in zicht! Nog enkele dagen en we moeten Vietnam helaas gaan verlaten. Vandaag een rustig dagje inde stad. 's Ochtends een eenvoudig ontbijt gehad bij de koffiebar naast het hotel. Om 09.00 uur hebben we een shuttle-bus naar de Ben Thanh Markt . Het is een overdekte markthal met honderden kleine kraampjes die kleding, schoenen, koffie, souvenirs etc. verkopen. De paadjes tussen de kraampjes zijn nauwelijks een meter breed en om de 3 seconden wordt je aangesproken met: Hello, do you want to buy something, what color do you like, want to have T-shirt? We zijn er na drie weken wel enigszins aan gewend geraakt maar op deze markt hier is het wel heel erg. Op een gegeven moment heeft een verkoopster Siem bij de arm en trekt hem het winkeltje in, Siem probeert weerstand te bieden maar ze is vasthoudend en blijft aan hem trekken. Ik besluit in te grijpen en dat wordt me niet in dank afgenomen. Hier zouden een aantal lessen verkooptechniek misschien wel kunnen helpen. Overigens verlaten we deze drukke markt uiteraard niet voordat we één en ander hebben gescoord. Er zaten  weer enkele geweldige stukjes toneel bij. Karen en de kinderen genieten als ik weer eens in een "gevecht" gewikkeld ben. Blijft geweldig toneel! Na de lunch nemen we een taxi terug naar het hotel (het is toch wel een hele grote stad) en relaxen even op de kamer of bij het zwembad. 's Avonds gaan we naar de backpackerswijk. We laten ons weer door een taxi brengen. We zijn zeker niet lui maar de afstanden zijn groot, het is erg warm en vochtig maar het is vooral een veilige manier van vervoer. Je krijgt die indruk overigens niet als je vanuit de taxi de verkeerschaos ziet maar we hebben ook de ervaring in deze stad dat als je op het trottoir loopt en de weg ernaast loopt een beetje vol, de scooters massaal het troittoir als uitweg kiezen. Op onderstaande foto lopen we midden op de stoep en we worden op een gegeven moment volledig omsloten door scooterrijders.

De backpackers-wijk is druk en schreeuwerig. Veel verlichte en knipperende reclameborden en voor elke bar of restaurant iemand die je naar binnen probeert te lullen. Een aantal aantal bars zijn er van het soort waarvan je alleen kunt vermoeden wat de hoofdactiviteit zal zijn. Het lijkt een beetje op de backpackerswijk in Bangkok. Het is geweldig om een avondje door te brengen maar het mist de unieke sfeer die Hanoi wel had.
We besluiten om voor het diner een iets rustiger straatje op te zoeken en vinden een leuk restaurant. Siem ziet ineens dat er krokodil op het menu staat. We hebben dit al eerder ergens zien staan maar durfden het toen niet aan. Siem, normaal niet zo'n avonturier wat eten betreft, heeft zicht deze vakantie al meermaals overtroffen en we besluiten om een portie te bestellen als een soort
voorgerecht. Alle gerechten komen in de verkeerde volgorde en uiteindelijk wordt de krokodil
een soort nagerecht. We proberen het alle vier en we moeten eerlijk zeggen:"Wat was dit ongelooflijk
lekker". Siem heeft meteen spijt dat hij dit Niet eerder geprbeerd heeft. Ik zal de volgende week als we weer in Nederland eens bij Van de Nobelen in Bunde informeren wat de kiloprijs is.

Na het diner besluiten we terug te gaan naar het hotel en nog even de rust op te zoeken. Ik ben nog een half uur kwijt om Meikes benen in te smeren met Tijgerbalsem (een uitstekend middel tegen de jeuk van muggenbulten), dit is een dagelijks ritueel geworden sinds Meike en Karen de DEET 40% niet meer vertrouwede en besloten een lange broek te gaan dragen gedurende de avonden in de Mekong Delta. De muggen bleken hier dwars door heen te kunnen steken en vooral Meike heeft meer dan honderd muggenbulten (per been).
Vanavond vroeg naar bed want morgen worden we vroeg weer opgehaald voor een excursie naar de loopgraven van de Vietcong.

Ho Chi Minh

Van de jungle naar de drukte van een wereldstad in drie-en-een-half uur. Hoe groot kan het verschil zijn? Vanochtend hebben we afscheid genomen van één van de leukste plekken waar we verbleven. Er heerste een geweldige sfeer en het personeel was hartverwarmend. Overal het algemeen is het personeel op de locaties zeer vriendelijk en behulpzaam, maar soms is dit ook een beetje "stijf en ingestudeerd". Hier was het oprecht en vooral de kinderen werden echt verwend. Snel werden er nog souveniertjes geknutseld voor Siem en Meike en daarna werd afscheid genomen. Met weemoed zullen we terugdenken aan deze bijzondere plek.

We hebben voor de reis naar Ho Chi Minh de lijnbus genomen. Voor 4 euro p.p. werden we in 3,5 uur in een super-de-luxe bus (met wifi) naar onze bestemming gebracht. Ons verbaast hier in Vietnam het aantal werknemers dat er wordt ingezet. In deze bus is er naast de chauffeur nog een "mannetje" die, netjes in uniform, iedereen bij binnenkomst een flesje water en een verfrissingsdoekje geeft en dat bij
de terugtocht 4 uur later waarschijnlijk nog een keer doet. Voor de rest heeft hij in de bus naast de chauffeur gezeten. Ik heb tal van voorbeelden gezien waarbij ik dacht: Dat kan efficiënter! Zo zaten we een keer in een koffiebarretje waar maximaal 24 mensen konden zitten en waar 11 personeelsleden rondliepen. Waarschijnlijk zijn dit nog overblijfselen van het communisme.

Bij het binnenrijden van Ho Chi Minh (bij de meesten beter bekend als Saigon, de Vietnamezen spreken zelf meestal ook over Saigon), kregen we een deja-vue van onze binnenkomst in Hanoi: een enorme drukte en verkeerschaos, het lijkt hier zelfs nog drukker en chaotischer.

We hebben hier een hotel-appartement midden in de zakenwijk. Erg luxe en groot (100m2) met zwembad maar ook een beetje saai. Echter prima om van hier uit de stad te ontdekken.

Wat ons opvalt is het enorme aantal hippe koffiebars in deze wijk. We hebben gedurende deze vakantie de Vietnamese koffie ontdekt (ijskoude koffie met gekarameliseerde, gecondenseerde melk: 

echte heerlijk). Vietnam is overigens na Brazilië het grootste koffie producerend land ter wereld.

's Middags hebben we even gezwommen en daarna lopend de stad in. Lopen doet hier bijna niemand want dat is een teken van armoede (je kunt je niet eens een fiets of scooter veroorloven!).

We hebben de komende dagen nog 2 dingen op het programma. We willen graag nog een bezoek brengen aan één van de musea over de Vietnam-oorlog (die hier Amerikaanse oorlog heet). Je kunt dit land niet bezoeken zonder je te verdiepen in deze relatief recente geschiedenis die een enorme impact heeft gehad op dit land. 

Uiteraard willen we ook nog wat shoppen en dat betekent ook weer onderhandelen. We hebben het onderhandelen inmiddels een beetje onder de knie. In het begin was het even wennen en op het moment dat de prijs ter sprake kwam zag ik mijn gezin ineens opzij stappen en stond ik ineens oog in 

oog met de tegenpartij.

In de boeken hadden we gelezen dat je in Vietnam ongeveer moet uitkomen op 70% van de 

vraagprijs. Dat lukte mij in het begin prima (vaak kwam ik zelfs tot onder de 50%) maar toen het openingsbod van de verkoopster voor een verse ananas 200.000 Dong was (8,- euro), begon ik toch te twijfelen. Met mijn methode zou ik uitkomen op zo'n 5,- en dat leek me toch wel erg veel. Uiteindelijk heb ik deze ananas gekocht voor 2,- euro, en dat is waarschijnlijk 5x de prijs die ik had moeten betalen.

Het onderhandelen is wel een leuk spel. Het begint met verontwaardiging en lachen om het bod tot weglopen en weer teruggeroepen worden. Een paar dagen gelden had Siem een heel mooi T-shirt gezien (een echte Kenzo!). Na een paar keer op en neer geboden te hebben bleef de verkoopster bij een prijs van 200.000 Dong. Ik zocht nog een laatste mogelijkheid, ik wees op het Adidas-shirt dat Siem aan had (een paar weken voor de vakantie gekocht bij een sportwinkel in Nederland) en zei dat 

we dat hier in Vietnam hadden gekocht voor 100.000 Dong. Ze voelde aan het Adidas T-shirt en 

begon keihard te lachen. "Sir, this is really bad quality!!!, my shirt is much better quality. Siem keek 

een beetje verbaasd bij deze conversatie maar had even later wel een nieuw T-shirt voor 150.000 

Dong. 

Vaak vind je in één straat dezelfde producten in verschillende winkels en dat maakt het
onderhandelen natuurlijk een stuk makkelijker. 

Wat je onderhandelingspositie niet erg sterk maakt is het volgende: (het is zomaar een voorbeeld niet gebaseerd op de werkelijkheid.) Je bent een ietwat corpulente Nederlander en je hebt een poloshirt gezien dat je wel mooi vindt. Je kiest de kleur, opdruk etc. en ze hebben ook nog jouw maat. Toch besluit je na lang wikken en wegen toch nog even verder te kijken omdat je denkt dat je toch nog iets leukers kunt vinden. Na een tiental andere winkels bezocht te hebben, kom je erachter dat jouw maat eigenlijk nergens te krijgen is en je besluit om aan het eind van de avond terug te gaan naar het eerste 

winkeltje. Je komt binnen en ze herkennen je meteen, nemen het shirt dat je al had bekeken meteen mee en zeggen: "You not find better shirt? Start nu je onderhandelingen maar eens!

Happy Buddha

Het grootste gedeelte van de Vietnamezen zijn Boedhist, maar over het algemeen zijn ze niet erg praktiserend. Ze hebben wel allemaal een kleine tempel in huis, meestal versierd met fel gekleurde lampjes en andere kitsch. Aan de offers die erbij liggen te zien, gaan ze er vanuit dat de goden vooral van zoet houden, er liggen vooral pakken met koekjes als offer. Doden worden eerst 3 jaar begraven onder de grond en daarna opgegraven. De botten worden door de oudste zoon schoon gewassen en dan worden ze opnieuw "begraven" in een tombe boven de grond. Meestal liggen deze tombes in de eigen tuin of op hun rijstveld. Ze geloven dat dit kwade geesten verjaagt.
Waar iedereen hier heilig in gelooft is reïncarnatie. Vietnamezen zijn over het algemeen heel aardig en behulpzaam. Dit bepaald namelijk als wat of wie ze in een volgend leven terugkomen. Heb je niet erg goed geleefd dan kom je waarschijnlijk terug als kip of koe. Heb je goed geleefd, dan heb je kans dat je als een rijk persoon  terugkomt en alleen de allerbeste reïncarneren als een Boedha.
Een paar dagen geleden liepen we door een stad en opeens kwam er een vrouw naast me lopen en begon een gesprek met mij. You must be lucky, you have beautiful wife and nice children. You must have good life.......you are Happy Buddha!
Ik moet er eerlijkheidshalve bij zeggen dat ik niet weet of ze hierbij doelde op mijn uitstekende gedrag gedurende mijn vorige leven omdat ze bij die laatste woorden heel even over mijn iets te bolle buik aaide!

Mekong delta

(helaas staan er in mijn vorige blogs een heel aantal fouten, ik kon door een heel zwakke wifi-verbinding niet scrollen of teruglezen en verbeteren. Ik heb besloten ze toch maar te plaatsen. Het probleem lijkt nu opgelost)

We zitten midden in de jungle, althans zo lijkt het! In werkelijkheid zitten we 4 km. buiten het stadje Can Tho (bij het lezen in onze Trotter komen we er achter dat dit "stadje" ruim 1 miljoen inwoners heeft). Eergisteren zijn we vanuit ons eiland Phu Quoc hier naar toe gereist. Eerst met een taxi naar de haven en daarna hebben we de boot genomen naar het vaste land. Onze bestemming was er een die niet veel toeristen nemen en zo kwam het dat we tussen 200 aziaten zaten die ons een grotere bezienswaardigheid vonden dan wij hen (er werden zelfs foto's van ons gemaakt!).
Aangekomen in de haven werden we na een lunch in de "stationsrestauratie" opgehaald voor een ruim 2 uur durende rit naar ons volgende verblijf. De laatste kilometers naar onze bestemming wed de straat steeds smaller, het paste maar net met de auto. Aan het einde kwamen we bij ons "eco-resort". De volledig uit bambo en riet gebouwde hutten liggen allen aan een zijrivier van de Mekong. Tussen de hutten groeien tal van groenten en tropische vruchten. Onze hut, waar we met z'n vieren slapen heeft een mooi balkon met uitzicht op de rivier. Er zitten geen ramen (van glas) in en een gedeelte is gewoon helemaal open. Overigens hoeft niemand medelijden met ons te hebben, de hut is voorzien van een badkamer (of iets wat daar op lijkt), minibar, waterkoker en 6 stopcontacten (geen overbodige luxe met 2 ipads, 3 telefoons (waren er eerst 4) en een e-reader. Backpacken 2.0!).
De naam van het resort is: Nguyen Shack (vanwege deze moeilijk uit te spreken taal, en mijn reputatie hierin, noemen wij het: Het Bernard Lievegoed Resort).

Je kunt je naast een aantal excursies die je kunt doen ook prima op het resort vermaken. Je kunt je voeten door visjes laten reinigen en je kunt allerlei massages laten doen. Ikzelf heb overwogen de Hot-cup massage te laten doen. Iets dat nu op de Olympische Spelen heel erg hot is na de gouden medailles van Michael Phelps maar hier al eeuwen wordt gebruikt. Ik wil het echter mijn tennismaten niet aandoen, daar mijn prestaties nu al van een zeer hoog niveau zijn.
De eerste avond  eten we op het resort en we merken direct: hier zitten muggen! Tot nu toe hebben

we nog geen mug gezien deze vakantie maar nu kunnen we onze speciaal gekochte spray proberen. Normaal gebruiken we het anti-muggenspul met 10% DEET maar voor deze vakantie is Karen naar
de apotheek gegaan om een heel klein flesje met 40% DEET te halen. Eindelijk kunnen we deze gaan
proberen. "Spuit maar flink", zegt ze want we zitten toch aan het eind van de vakantie en we hebben nog niets gebruikt. We nemen haar advies ter harte en kijken wat gebeurd. Ik weet niet waar die andere 60% uit bestaat maar dat vinden de Vietnamese muggen wel heel erg lekker. Massaal vliegen ze op ons af en al snel zijn de eerste muggenbulten zichtbaar. Geukkig hebben we voor de nacht muskietennetten want dit vloeibare goud zal ons niet echt beschermen.
We gaan hier vooral relaxen en we willen een paar excursies doen. De eerste ochtend starten we gelijk om 5.15 uur. We gaan met een smalle longtail-boot naar de drijvende markt. Je moet hiervoor vroeg uit de veren want om 8.00 uur is alles alweer gedaan. We varen vanaf ons resort eerst ongeveer 30 minuten door de verschillende kanalen om dan aan te komen bij deze beroemde drijvende markt. Deze markt is in tegenstelling tot de bekende markten in Thailand niet voor toeristen in stand gehouden maar is er voor de boeren die hun waar verkopen aan handelaren die het op het land weer
verder verkopen. Veel boeren komen van ver en blijven dagen tot dat ze alles hebben verkocht. Lange bamboestokken die hoog boven de de boten uit steken laten zien welke waar ze verkopen. Hangt er aan de stok een tros bananen dan weet iedereen dat je bij deze boot bananen kunt kopen. Elke boot
verkoopt maar één soort product. Het is echt visueel spectakel en mijn camera maakt overuren.

Na het bezoek aan de drijvende markt gaan we nog even aan land om te zien hoe de producten weer worden doorverkocht aan de mensen uit de stad. Ik moet zeggen het is een hele uitdaging om zo vroeg (6.30 uur) en op nuchtere maag langs de koeienogen, gevilde kikkers, varkenskoppen etc. te lopen. Ondanks deze aanblik zijn er toch een paar mensen uit onze groep die honger hebben. We besluiten niet te wachten maar ter plekke te ontbijten. We bemachtigen via onze gids een tafeltje midden op de markt en zitten om 7.00 uur met 2 Italianen en 2 Fransen een de noodlesoep, rijst,
gebarbecued varkensvlees etc.

Rond 8.30 uur zijn we terug en we besluiten om lekker lang te relaxen (lezen, slapen, gamen).
Aan het eind van de middag gaan we naar de stad. We kopen nog wat spullen en eten in de stad. Can
Tho is niet een stad waar we nog terug zullen komen, groot en weinig interessant.

Onze laatste dag hier hebben we een fietstoer geboekt. Om 09.00 uur vertrekken we op, over het
algemeen gammele fietsen. We bezoeken onder leiding van onze gids Lilly, een pottenbakkerij, een
 rijst fabriek, een huis waar ze rijstwijn maken, een Pagode (tempel) en een alternatieve farmacie. Boeiend om te zien hoe primitief alles hier nog is maar vooral ook leuk om een stiekem een kijkje te kunnen nemen bij de Vietnamezen thuis.
We zijn amper terug en we moeten alweer aan de bak. We hebben een kookcursus geboekt. Vanwege de plaats in de keuken en de hoeveelheid gerechten kunnen er maar 2 mensen deelnemen. Al snel is beslist dat dit Meike en ikzelf zullen zijn. We koken een 5-tal door ons zelf uit de menukaart van het restaurant uitgezochte gerechten die we daarna met z'n vieren als lunch kunnen opeten. Het is erg
leuk om in een keuken van een paar m2 die we moeten delen met 2 koks, 2 oudere vrouwen die groentes en fruit zijn aan het schoonmaken en een hond die midden in de keuken ligt. Het blijkt nu
 hoe simpel de Vietnamese keuken eigenlijk is. In minder dan een uur maken we 5 heerlijke
gerechten. We kunnen niet alle ingrediënten in Nederland krijgen maar we gaan dit zeker nog een keer maken. De rest van de dag wordt het uitbuiken.

De taal

Het is mijn gewoonte om altijd iets van de taal te kennen voordat ik op vakantie ga. Omdat Italie ons "vaste" vakantieland is heb ik voor het leren van deze taal zelfs 2 jaar les genomen. Van andere talen probeer ik toch zeker een paar woorden te kennen zodat ik in iedergeval een beleefde reactie kan geven. De woorden dankjewel, alstublieft en hallo zitten dus meestal wel in mijn woordenschat. Daarbuiten, moet ik eerlijk bekennen, zijn het vooral woorden als bier en wijn die ik in verschillende talen beheers. Voordat we naar Vietnam reisden heb ik deze woorden dus ook in het Vietnamees geleerd. Tijdens de bustocht naar Halong Bay kregen we van onzee gids enige uitleg over de taal. Vietnamees is net als Chinees een klanktaal, een iets andere uitspraak kan een hele andere betekenis hebben. Alleen al voor de a zijn er 6 verschillende mogelijkheden. Onze gids heeft ze ons allemaal voorgedaan maar ik hoorde eigenlijk weinig verschil. Daarnaast heeft hij ons uitgelegd dat een aantal
veel gebruikte woorden in het Vietnamees soms een hele andere betekenis hebben op het moment dat je ze niet exact juist uitspreekt. Laten dat nu vnl. woorden zijn die ik had geleerd en al een aantal keer had gebruikt.
Ik ben er inmiddels achter gekomen dat ik in plaats van noodlesoep (Pho) al paar keer een prostitué heb besteld en dat ik in plaats van dankjewel (cam on) een aantal mensen moet hebben beledigd met "hou je bek".
Ik heb vanaf die dag geen woord vietnamees meer gesproken. Zelfs het woord voor bier (bia), waar weinig mee mis kan gaan durf ik niet meer te gebruiken. Ik drink alleen nog maar water.

Phu Quoc

Twee dagen geleden hebben een hele dag gereisd vanuit het midden van Vietnam naar het eiland Phu Quoc, dat in het zuid-westen ligt vlak voor de kust van Cambodja. Het was een dag vol tegenslagen die we het liefst zo snel mogelijk willen vergeten. We hadden een binnenlandse vlucht met een overstap van 2 uur in Ho Chi Minh. Door vertraging hebben we uiteindelijk bijna 5 uur moeten wachten op onze vervolgvlucht. Vlak voor dat we uiteindelijk konden instappen kwam ik erachter dat ik mijn telefoon miste. Er was geen tijd meer om terug te gaan. In het vliegtuig nogmaals alles gecheckt maar mijn telefoon was weg. Waarschijnlijk ben ik hem uit mijn broekzak verloren. We komen nog terug op dit vliegveld dus nog niet alle hoop is vervlogen maar voorlopig moet ik het zonrder telefoon doen. Tegen de avond kwamen we aan op ons "tropisch eiland" en het begon vrijwel meteen te regenen, We hadden ons iets anders voorgesteld bij een resort op een Bounty eiland, alhoewel, om eerlijk te zijn waren we wel gewaarschuwd dat het de regentijd is en we ons niet op te veel zon moesten verheugen. 's Avonds toen we ons een beetje over de teleurstellingen heen hadden gezet kreeg Karen het verschrikkelijke bericht dat collega en studiegenoot Raymond die dag was overleden. Het was niet onverwacht maar komt toch heel hard aan. Doe avond zijn we vroeg naar bed gegaan.

De volgende dag is het droog (maar wel gehaal bewolkt) en dat zou de gehele dag zo blijven. We hebben er een dagje resort van gemaakt en we moeten eerlijk bekennen dat ondanks dat het achterwege blijven van de zon het wel heel erg relaxed is. Overigens heeft de zon, hoewel we die niet hebben gezien, ons wel degelijk bereikt want 3 van de 4 waren flink verbrand aan het eind van de dag (Meike met de meest blanke huid van ons allen had nergens last van).
Het is werkelijk een prachtig resort. We hebben prachtige kamers, een heel mooi strand (met palmbomen) een prachtig zwembad en uiterst vriendelijke personeel.  Voor Siem is er een ander groot voordeel aan dit resort. Hier zitten ongelooflijk veel Pokemons en ze komen vanzelf naar je toe. Na twee dagen heeft hij er al meer dan 60 gevangen waarvan 20 nieuwe. Zelfs een aantal zeer zeldzame heeft hij hier aan z'n verzameling kunnen toevoegen.hij hoeft er niet eens zijn luie stoel voor uit te komen.
We genieten ondanks de berichten van gisteren toch zoveel mogelijk. Karen is vandaag toch wat meer afwezig dan anders maar we begrijpen dit allemaal. Die avond hebben we gegeten in het restaurant van de buren (Mangobeach) dat via het strand bereikbaar is en waar je volgens de recensies uitstekend kunt eten. Er is geen letter van gelogen.
De tweede dag is er een van regen en daardoor wordt er uitgebreid ontbeten, veel gelezen en wagen we ons toch diverse keren in het zwembad en de zee. De zee heeft vooral aantrekkingskracht op Siem die geen genoeg kan krijgen van de enorme golven die werkelijk spectaculair zijn. Om Siem niet alleen te laten voeg ik (Rob) me bij hem. Karen zegt later dat ze niet kon zien wie nu meer meer hiervan genoot, Siem of ik. 's Avonds hebben we de taxi genomen naar het enige stadje op het eiland.
Het stelt niet veel voor maar er is een avondmarkt met een aantal geimproviseerde visrestaurants, waar je eerst uit grote waterbakken moet uitzoeken welke vis of schaaldieren je wilt hebben, die ze
vervolgens op enorme BBQ's bereiden. We zitten tussen honderden vnl. locals en genieten van het
eten en de unieke sfeer die er heerst.

Vandaag is de laatste dag op ons resort en het is warempel mooi weer. Eindelijk zon en we maken er dus een relaxed dagje van. Dat betekend bij de fam Geraets: uitgebreid ontbijten, lekker lunchen en
vanavond weer eten bij Mangobeach. Tussendoor vooral luieren, zwemmen, lezen en genieten van het mooie uitzicht en het heerlijke weer.